تنظیمات حساسیت (ISO) در عکس‌برداری دیجیتال

در این مقاله می خوانید

در این مقاله در ابتدا با ایزو یا حساسیت در دوربین آشنا می‌شوید. سپس درباره‌ی تنظیمات حساسیت در دوربین‌های دیجیتال صحبت خواهیم کرد.   ...

قبل از شروع صحبت در مورد تنظیمات حساسیت، به این مسئله می‌پردازیم که حساسیت در دوربین‌های دیجیتال به چه معنی است:

ایزو (حساسیت) چیست؟

در عکس‌برداری سنتی قدیمی، حساسیت به معنای حساسیت فیلم نسبت به نور بود. این حساسیت با اعداد اندازه‌گیری می‌شد (شما احتمالاً آن‌ها را برای فیلم‌های عکاسی دیده بودید – 100، 200، 300، 400). هرچقدر عدد پایین‌تر بود، حساسیت فیلم موردنظر نیزکمتر بود و دانه‌بندی عکس‌هایی که می‌گرفتید نیز کوچک‌تر می‌بود.

در عکس‌برداری دیجیتال، ایزو میزان حساسیت سنسور تصویر را مشخص می‌کند. همان قانون عکس‌برداری فیلمی نیز در اینجا صادق است - هرچقدر عدد پایین‌تر باشد، حساسیت دوربین شما نسبت به نور کمتر بوده و دانه‌بندی عکس کوچک‌تر است.

تنظیمات بالاتر حساسیت عموماً در شرایط تاریک‌تر استفاده می‌شوند تا امکان استفاده از سرعت‌های بالاتر شاتر وجود داشته باشد. به‌طور مثال، در یک رویداد ورزشی در شرایط سربسته و زمانی که شما می‌خواهید در نور کم با وضوح مناسب عکس‌برداری کنید این تنظیمات مورداستفاده قرار می‌گیرد. در ادامه دو عکس که با حساسیت‌های مختلف گرفته‌شده است برای نمونه آورده شده است. برای عکس سمت چپ از حساسیت 100 و در عکس سمت راست از حساسیت 3200 استفاده‌شده است. همان‌طور که قابل‌مشاهده است، میزان نویز در تصویر سمت راست بسیار بیشتر است.

ایزو 100 معمولاً به‌عنوان یک حساسیت مناسب در نظر گرفته‌شده و عکس‌های زیبا و واضح (با نویز کم) را به شما می‌دهد.

بسیاری از افراد دوربین‌های دیجیتال خود را در وضعیت “Auto Mode” (حالت خودکار) قرار می‌دهند . در این وصیت دوربین بسته به شرایط که شما در حال عکس‌برداری هستید، حساسیت مناسب را انتخاب می‌کند (و سعی می‌کند که آن را تا حد ممکن پایین نگه دارد)، اما بیشتر دوربین‌های دیجیتال، به شما این امکان را می‌دهند که حساسیت را به شکلی دستی نیز تغییر بدهید.

زمانی که شما تنظیمات دوربین خود را تغییر داده و یک حساسیت خاص را انتخاب می‌کنید، خواهید دید که برای گرفتن یک عکس با نوردهی مناسب، لازم است که سرعت شاتر و دیافراگم را نیز تغییر بدهید.

سؤالاتی که زمان انتخاب حساسیت باید مدنظر داشته باشید

زمان انتخاب حساسیت، لازم است که این چهار سؤال را در ذهن خود داشته باشید:

1. نور. آیا سوژه عکاسی شما به‌خوبی نوردهی شده است؟

2. دانه‌بندی. آیا من یک عکس با دانه‌بندی درشت می‌خواهم، یا ترجیح می‌دهم که عکس من بدون نویز باشد؟

3. سه‌پایه. آیا من در حال استفاده از یک سه‌پایه هستم؟

4. سوژه متحرک. آیا سوژه من متحرک و یا بدون حرکت است.

درصورتی‌که نوردهی خوب است، دانه‌بندی کمی می‌خواهم، در حال استفاده از یک سه‌پایه هستم، و سوژه من بدون حرکت است، بهتر است از یک ایزوی خیلی پایین استفاده شود.

درصورتی‌که محیط عکس‌برداری تاریک است، دانه‌بندی و نویز بخواهید، سه‌پایه نداشته باشید، و/یا سوژه شما در حال حرکت است، ممکن است بهتر باشد که حساسیت دوربین خود را افزایش بدهید، زیرا این وضعیت به شما امکان می‌دهد که از سرعت بالاتری برای شاتر استفاده کرده و بااین‌وجود نوردهی مناسبی در عکس خود داشته باشید.  

البته افزایش حساسیت در این وضعیت باعث ایجاد نویز بیشتر در عکس‌ها خواهد شد.

شرایطی که حساسیت بالاتر دوربین قابل توجیه است

یک‌سری از شرایطی که ممکن است بخواهید حساسیت دوربین خود را افزایش بدهید، در ادامه آورده شده است:

رویداد ورزشی در محیط سربسته. زمانی که سوژه شما به‌سرعت در حال حرکت است و بااین‌وجود شما نور کمی در اختیار دارید.

کنسرت‌ها – که بازهم نور کمی وجود دارد و نمی‌توان از فلش استفاده کرد.

گالری‌های هنری، موزه‌ها، ... بسیاری از گالری‌ها قوانینی علیه استفاده از فلش دارند و محیط سربسته آن‌ها به معنی کم بودن میزان نور است.

جشن‌های تولد. فوت کردن شمع‌ها در یک اتاق تاریک، می‌تواند یک عکس خاطره برانگیز خیلی خوب به شما بدهد که در صورت استفاده از فلش خراب خواهد شد. بیشتر کردن حساسیت می‌تواند به شما کمک کند که از این صحنه عکس‌برداری کنید.

درصورتی‌که می‌خواهید کنترل بیشتری بر روی دوربین دیجیتال خود داشته باشید، یادگیری حساسیت یکی از جنبه‌های مهم عکس‌برداری دیجیتال برای شما محسوب می‌شود. از همین امروز تنظیمات مختلف را امتحان کرده و تأثیر آن‌ها بر روی تصاویر خودتان را بررسی کنید. مخصوصاً در مورد دیافراگم و سرعت شاتر نیز اطلاعات کسب کنید، زیرا این دو مورد به همراه حساسیت، مثلث نوردهی را تشکیل می‌دهند.