زندگی نامه شلدون لی گلاشو

در این مقاله می خوانید

فیزیکدان آمریکایی با نام شلدون لی گلاشو  به همراه استیون وینبرگ و محمد عبدوالسلام  به دلیل تلاش‌های تکمیلی در  نظریه‌ی الکتروضعیف، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل فیزیک در سال 1979 شدند. ...

مقدمه

فیزیکدان آمریکایی با نام شلدون لی گلاشو  به همراه استیون وینبرگ و محمد عبدوالسلام  به دلیل تلاش‌های تکمیلی در فرمول بندی  نظریه‌ی الکتروضعیف، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل فیزیک در سال 1979 شدند. این نظریه یک پیشرفت مهم در اتحاد ذرات بنیادی و نیروها بود. او همچنین برای کار خود که به پیش‌بینی جریان‌های خنثی، ذرات افسون (Charmed Particle) و بوزون های بُرداری میانجی انجامید، که همه‌ی این موارد متعاقباً توسط آزمایش‌ها کشف شدند، شناخته می شود. او نویسنده‌ی حدود 300 مقاله‌ی تحقیقاتی و 3 کتاب به نام‌های فعل و انفعالات (Interactions) ، افسون فیزیک (Charm of Physics) و  از کیمیاگری تا کوارک ها (From Alchemy to Quarks) است. در حال حاضر او استاد فیزیک و ریاضیات در دانشگاه بوستون می‌باشد.

دوران اولیه‌ی زندگی، تحصیلات و کار:

شلدون لی گلاشو در 5 دسامبر 1932 در شمالی‌ترین منطقه‌ی مانهاتان در نیویورک از مهاجران یهودی روسیه متولد شد. او کوچک‌ترین فرزند یک خانواده 5 نفره بود. پدر شلدون، لوئیس گلاچوسکی یک لوله کش بوده و مادرش بلا رابین نام داشت. او تحصیلات ابتدایی خود را در دبیرستان علوم برانکس در شهر نیویورک کسب کرد. در سال 1954 شلدون در رشته‌ی هنر دانشگاه کورنل فارغ‌التحصیل شد. او 5 سال بعد یعنی در سال 1959 مدرک دکترای خود در رشته‌ی فیزیک را از دانشگاه هاروارد و تحت نظر استاد جولیان شوینگر که در فیزیک برنده‌ی جایزه‌ی نوبل بود دریافت کرد. در هاروارد او نظریه‌های مهمی در زمینه‌ی  الکترومغناطیس و فعل و انفعالات ذرات هسته‌ای پایه ریزی کرد که این نظریه‌ها، پایه‌های نسل بعد تحقیقات در زمینه کوارک و لپتون ها را بنا نهاد.

تدریس

پس از دوره کوتاهی در موسسه‌ی بور در کوپنهاگ، سرن در ژنو، و موسسه‌ی تکنولوژی کالیفرنیا، گلاشو قبل از بازگشتش به هاروارد به عنوان مدرس فیزیک، 5 سال (1961 تا 1966) در دانشگاه استنفورد و دانشگاه کالیفرنیا ( برکلی) تدریس می‌کرد. او از سال 1979، در انجمن سیاست علم در سرن فعالیت کرده است.

ازدواج

در سال 1972 گلاشو با جوان الکساندر ازدواج کرد و با او دارای دو فرزند به نام‌های برایان و ربکا و دو فرزندخوانده با نام جیسون و جردن شد.

مشارکت‌ها در زمینه‌ی علمی

دریافت جایزه نوبل

گلاشو در سال 1961 ، با همکاری جولیان شوینگر، کارهای خود در زمینه متحد سازی مدل های الکتروضعیف را ادامه داد. در حین این کار او توانست پایه های نظریه‌ تعاملات الکتروضعیف قابل قبول را کشف کند و همراه با استیون وینبرگ و محمد عبدالسلام در سال 1979 برنده جایزه‌ی نوبل فیزیک شد.

کوارک چهارم

در سال 1964 زمانی که گلاشو با جیمز بیورکن کار می‌کرد، او اولین نفری بود که وجود کوارک چهارم را پیش‌بینی کرد و در ابتدا آن را کوارک افسون نامید.

گلاشو در سال 1973 همراه با هوارد جورجی، اولین نظریه‌ی وحدت بزرگ را ایجاد کرد. این کار پایه‌ای برای همه‌ی کارهای یگانه سازی در آینده بود.

کارهای دیگر

جدا از مقاله‌های علمی، گلاشو مقاله‌های متعدد دیگری نیز نوشته است. او مجموعه‌ای از داستان‌ها، نمودار، کارتن و شعر درباره‌ی فیزیک و فیزیکدانان دارد. او همچنین عضوی از هیئت حامیان بولتن دانشمندان اتمی است.