جغد برفی

در این مقاله می خوانید

جغد برفی با نام‌های جغد قطب شمال و یا جغد بزرگ سفید نیز شناخته می‌شود. جغد برفی یکی از بزرگ‌ترین گونه‌های جغد در جهان است. ...

معرفی

جغد برفی عمدتاً در مدار شمالگان یافت می‌شود و بااین‌حال تعدادی از آن‌ها در سراسر کانادا، گرینلند، اروپا و آسیا نیز دیده می‌شوند. جغد برفی پرنده رسمی استان کبک در شمال شرقی کشور کانادا است.

یک جغد برفی بالغ بزرگ‌سال، به‌طور متوسط حدود 65 سانتی‌متر طول داشته و پهنای بال‌های آن به 140 سانتی‌متر می‌رسد. بااین‌حال جغدهای برفی ممکن است از این اندازه کوچک‌تر یا بزرگ‌تر باشند و حتی دیده‌شده است که تا طول 75 سانتی‌متر نیز رشد کرده‌اند.

زیستگاه

باوجود زیستگاه بسیار گسترده جغد برفی در مدار شمالگان، گزارش‌شده است که جغدهای برفی برای به دست آوردن غذا به مناطق جنوبی‌تر نیز سفرکرده‌اند و حتی در مناطقی مانند تگزاس در ایالات‌متحده آمریکا و کارائیب نیز دیده‌شده‌اند. جغدهای برفی معمولاً در سراسر اروپا و آسیا، از انگلستان گرفته تا چین نیز دیده می‌شود.

جغدهای برفی لانه‌های خود را به روی زمین می‌سازند، ولی محل ساخت آن‌ها را بسیار با دقت انتخاب می‌کنند. محل ساخت لانه جغد برفی، باید دید خوبی داشته باشد تا جغد برفی بتواند به‌راحتی محیط اطراف خود را زیر نظر داشته باشد، و باید منبع خوبی از مواد غذایی نیز داشته باشد، تا جغد برفی مجبور نشود به مدت طولانی برای غذا خوردن از لانه خود خارج شود.

تولیدمثل

جغدهای برفی ماده در ماه خرداد تخم‌گذاری می‌کنند و حداکثر تا 14 تخم (البته به‌طور متوسط 7 عدد) را در لانه خود می‌گذارند. جوجه‌های کاملاً سفید جغدهای برفی، بعد از حدود 5 هفته سر از تخم بیرون می‌آورند. هر دو جغد برفی نر و ماده  به بچه‌های خود غذا می‌رسانند و از آن‌ها در برابر مهاجمان مراقبت می‌کنند.

رژیم غذایی

باوجوداینکه جغدهای برفی همه‌چیزخوار هستند، اما یک رژیم غذایی عمدتاً گوشت‌خوار دارند. موش قطبی و موش صحرایی و دیگر جوندگان کوچک منبع اصلی غذایی جغدهای برفی به شمار می‌روند. جغدهای برفی شکارچیان فرصت‌طلبی هستند، به این معنی که از فرصت‌های پیش‌آمده برای شکار حیوانات بزرگ‌تر استفاده می‌کنند. مشخص‌شده است که این‌گونه از جغدها به شکار ماهی (زمانی که بتوانند آن‌ها را پیدا کنند)، سنجاب، خرگوش، موش صحرایی، پرندگان، و حتی پستانداران بزرگ همانند موش کیسه‌دار و روباه می‌پردازند.

جغد برفی نیز همانند گونه‌های دیگر پرنده‌های بزرگ، طعمه خود را به‌طور کامل بلعیده و سپس استخوان‌های آن را به شکل یک گلوله تا 24 ساعت پس از تغذیه از دهان خود بیرون می‌اندازند. جغد برفی برای زنده ماندن باید هرروز حدود 5 موش/موش صحرایی بخورد که این حدود  2000 عدد موش در سال می‌شود.

جغد برفی پروبال روشن و سفیدی دارد که اغلب رگه‌های سیاه‌وسفید و خاکستری در آن به چشم می‌خورد. علاوه بر این جغد برفی دارای چشم‌های بزرگ، منقار تیز خمیده، و یک سر بزرگ است و بر روی پاهای خود پر دارد. همه این ویژگی‌ها به جغد برفی اجازه می‌دهد که تا حد ممکن با موفقیت در مدار شمالگان زندگی کند.

جغد برفی به دلیل اندازه بزرگ خود شکارچیان طبیعی کمی در زیستگاه خود دارد. انسان‌ها، روباه‌های بزرگ، سگ‌های وحشی، و گرگ‌ها، شکارچیان اصلی جغد برفی به شمار می‌روند.

1. آمار جغد برفی
   فرمانرو	جانوران
   شاخه	طناب داران
   رده	پرندگان
   راسته	جغدها
   تیره	جغد معمولی
   نام علمی	Bubo Scandiacus
   نوع	پرنده
   رژیم غذایی	همه‌چیزخوار
   اندازه	60 تا 75 سانتی‌متر
   گستره بال	130 تا 164 سانتی‌متر
   وزن	1.1 تا 2 کیلوگرم
   بالاترین سرعت	80 کیلومتر در ساعت
   شیوه زندگی	انفرادی
   وضعیت حفاظت	حداقل نگرانی
   رنگ	سیاه، سفید، خاکستری
   نوع پوشش	پر
   مواد غذایی موردعلاقه	موش صحرایی قطب شمال
   زیستگاه	درختستان‌های واقع در توندرای قطب شمال
   میانگین تعداد تخم در هربار تخم‌گذاری	7
   شکار اصلی	موش قطبی، موش، ماهی
   شکارچیان	انسان، روباه، سگ وحشی
   ویژگی‌های متمایز	علامت‌های سیاه‌وسفید بر روی پرها و سر بزرگ