در این مقاله می خوانید
محمدتقی بهار که با نام ملک‌الشعرا یا ملک‌الشعرای بهار شناخته می‌شود شاعر و محقق مشهور ایرانی است. او همچنین یک سیاستمدار، روزنامه‌نگار، مورخ و استاد ادبیات بود. ...
محمدتقی بهار در 16 آبان 1265 متولد شد. پدر او محمدکاظم صبوری و مادرش سکینه تهرانی ( دختر حاج عباس قلی تهرانی ) بودند. او در سرشور در مشهد متولد شد. بهار تحصیلات اولیه‌ی خود را در سن سه‌سالگی آغاز کرد، در این زمان پدرش معلم او بود. محمدکاظم صبوری شاعر حرم مقدس در مشهد بود و لقب افتخارآمیز ملک‌الشعرا به او داده‌شده بود.
علاوه بر تدریس خصوص در منزل بهار به یکی از مدارس سنتی شهر یا مکتب‌خانه‌ها در مشهد رفت. برای کسب دانش در ادبیات فارسی و عربی او به کلاس‌های ادیب نیشابوری ملحق شد، یک شاعر و محقق ادبی سنتی که سبک شعرهای خراسانی در دوران اولیه‌ی اسلامی را ترویج داد که به آن بازگشت ادبی می‌گویند. گفته می‌شود در سنین کم بهار بخش‌هایی از قران را از حفظ می‌خواند. بر اساس گفته‌های خود بهاردر هفت‌سالگی او می‌توانست شاهنامه را بخواند و کاملاً معانی شعرهای حماسی فردوسی را متوجه می‌شد.
بهار اولین شعر خود را در سن هشت‌سالگی سرود و در همان زمان نام بهار را به‌عنوان تخلص خود برگزید. در چهارده‌سالگی بهار به زبان عربی مسلط شد و بعدها می‌توانست به‌راحتی به زبان فرانسوی نوشته و بخواند. در سن 18 سالگی او پدرش را از دست داد و به‌عنوان روحانی مسلمین شروع به فعالیت کرد. در حدود همین زمان بهار قصیده‌ای طولانی سرود و آن را برای مظفرالدین شاه فرستاد. شاه بسیار تحت تأثیر شعر او قرار گرفت و فوراً بهار را به‌عنوان شاعر دربار استخدام کرد و در نوزده‌سالگی لقب ملک‌الشعرا را به او اعطا کرد.
بهار با همکاری حسین اردبیلی روزنامه‌ی خراسان و با همکاری پسرعمویش حاج شیخ احمد بهار، که یک شرکت چاپ داشت، روزنامه‌های نوبهار و تازه بهار را منتشر کرد.
به دنبال تأسیس دانشگاه تهران در سال 1313 ( در دوران سلطنت رضاشاه پهلوی ) بهاراستاد ادبیات و عضو هیئت‌علمی ادبیات این دانشگاه شد. در دوران تصدی به‌عنوان استاد او بیشتر زمان خود را به نوشتن و ویرایش کتاب‌های تاریخ و ادبیات فارسی اختصاص داد. برخی از کارهای متعدد نوشته‌شده و ویرایش شده توسط بهار عبارت‌اند از
تاریخ سیستان
تاریخ مختصر احزاب سیاسی ( تاریخچه‌ای مختصر از احزاب سیاسی )
جوامع الحکایات
در سال 1324 در زمان حکومت محمدرضاشاه پهلوی بهار مدت کوتاهی به‌عنوان وزیر فرهنگ و علوم در کابینه‌ی نخست‌وزیر احمد قوام کار می‌کرد. در آخرین سال‌های زندگی بهار که از بیماری سل رنج می‌برد برای درمان به شهر لوزان در سوییس رفت. او سال‌های 1326 تا اواسط 1328 در آنجا ماند و بر اثر مشکلات مالی درمان را نیمه‌کاره رها کرده و به ایران بازگشت. پس از بازگشت به ایران زمان زیادی نگذشت که اوضاع سلامت بهار بدتر شد. سرانجام او در دوم اردیبهشت 1330 در خانه‌ی خود در تهران درگذشت. او در آرامگاه ظهیرالدوله در شمیران، در شمال تهران، به خاک سپرده‌شده است.
مطالب دیگری که ممکن است بپسندید
زندگی نامه حکیم عمر خیام
مُلاصَدرا (صدرالمتألهین)
امیر کبیر
پروین اعتصامی
فروغ فرخزاد
نظر کاربران
کاربر گرامی، لطفاً توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظرات شما درباره ی این مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که سوالی در رابطه با این مطلب دارید یا نیازمند مشاوره هستید، فقط از طریق تماس تلفنی با بخش مشاوره اقدام نمایید.