روستای تاریخی ابیانه برای خانه های قرمز رنگ و معماری منحصر به فرد خود شهرت زیادی دارد. با این روستا بیشتر آشنا شوید. ...
دهکدهی ابیانه که به خاطر خاک و خانههای قرمزرنگ خود بهعنوان روستای قرمز شناخته میشود یک روستای تاریخی ایرانی است که در دامنهی رشتهکوه کرکس در 70 کیلومتری جنوب شرقی کاشان در استان اصفهان قرار دارد. ابیانه روستایی از سنت و معماری زنده بوده و شاید یکی از جالبترین مثالهای تطابق انسان با طبیعت است. این روستا کوچک و جمعوجور است، با کوچههایی باریک و شیبدار و خانههایی پلکان مانند که روی شیب که قرارگرفتهاند.
خانههای ابیانه به سبک معماری کهن هستند، خاک رس برای مصالح آن استفادهشده و درب و پنجرههای مشبک چوبی دارند. مانند ماسوله سقف برخی خانهها بهعنوان حیاط خانههایی استفاده میشود که در پلکان بالاتر از آن قرارگرفته است. این روستا با رنگ قرمز منحصربهفرد خانههایش از قدیمیترین روستاهای ایران است و هزاران گردشگر محلی و خارجی هرساله برای بازدید به این روستا میروند، خصوصاً در طول اعیاد و مراسم سنتی.
ابیانه تاریخی کهن دارد که به حدود 2000 سال قبل بازمیگردد و از سال 1975 در بین میراث ملی ایران ثبتشده است. لغت ابیانه از کلمهی محلی ویونا گرفتهشده است که به معنی بیدستان ( دشت بید ) میباشد. ابیانه دروازهای به تاریخ ایران است بهگونهای که اهالی این روستا به رسوم خود بسیار افتخار میکنند. زبانی که مردم ابیانه صحبت میکنند پهلوی اشکانی است، البته در طول زمان با تغییر زیادی مواجه شده میباشد. پوشش مردم این روستا مانند دوران قدیم است. لباس زنان اغلب شامل یک روسری بلند سفید با طرحهای گلدار و رنگی ( که روی شانه و بالاتنه را میپوشاند ) است به همراه یک دامن تا زیر زانو و شلوارهای پلیسه دار. باوجودی که دولتهای مختلف تلاش زیادی کردند تا این پوشش را تغییر دهند اما مردم ابیانه همچنین از سبک لباس قدیم خود استفاده مینمایند. لباس عروسی دختران ابیانه اغلب لباسی است که برای مادرشان بوده و به آنها ارث میرسد.
. ابیانه بهعنوان یکی از مناطق ایران است که باوجود تعداد زیاد دکتر، مهندس و متخصصان دیگر بهعنوان نواحی تحصیلکرده شناخته میشود. اغلب این افراد به شهرهای دیگری مانند کاشان یا تهران مهاجرت میکنند. در طی سالها جمعیت ابیانه رو به کاهش بوده و در حال حاضر سکنهی آن کمتر از 250 نفر تخمین زده میشود.
آب این روستا از رودخانهی برزرود گرفته میشود و دارای اقلیم هوایی سرد است. بهارهای روستا شرایط هوایی خوبی برای کشاورزی ایجاد میکند. هفت قنات در آبیاری زمینها استفاده میشوند. محصولات کشاورزی اصلی این روستا گندم، جو، سیبزمینی و میوههایی مانند سیب، گلابی و زردآلو است. بافت فرش نیز در این روستا رایج است.
علاوه بر آتشکدهی زرتشتی که به دوران ساسانی بازمیگردد مکانهای تاریخی دیگری نیز در روستا قرار دارد، سه قلعه با نامهای بال همونه، هرده و پاله، دو زیارتگاه و سه مسجد، مسجد جامع، مسجد برزله و مسجد حاجتگاه. بر اساس کتیبهای که بر سردر یکی از مساجد آویزان است قدمت آن به دوران صفویه بازمیگردد.
نظر کاربران
کاربر گرامی، لطفاً توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظرات شما درباره ی این مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که سوالی در رابطه با این مطلب دارید یا نیازمند مشاوره هستید، فقط از طریق تماس تلفنی با بخش مشاوره اقدام نمایید.