۷ مهر ۱۳۹۳

اختلالات طیف اوتیسم

۷ مهر ۱۳۹۳ 6461 بازدیدکننده 0 نظر
اختلالات طیف اوتیسم در این مقاله می خوانید

آیا با بیماری اوتیسم آشنایی دارید؟ آیا می دانید نشانه ها و درمان آن کدام اند؟ با ما همراه شوید. ...

اختلالات طیف اوتیسم

 

اوتیسم چیست؟ 

اوتیسم یک اختلال مغزی است که توانایی فرد در برقرار ارتباط با دیگران را محدود می‌کند. این اختلال ابتدا در کودکی بروز می‌کند و ممکن است از خفیف تا شدید متفاوت باشد. برخی از این افراد می‌توانند زندگی خود را اداره کنند، برخی توانایی‌های استثنایی دارند، و برخی دیگر برای صحبت کردن تقلا می‌کنند. از هر 68 کودک یک نفر به اختلالات طیف اوتیسم  مبتلا می‌شود و این بیماری پنج برابر در پسران شایع‌تر از دختران است. 

 

علائم اوتیسم 

اوتیسم

 

یک مراقب با دقت می‌تواند اوتیسم را پیش از سه سالگی در کودک تشخیص دهد. برخی از کودکان تا 18 الی 24 ماهگی رشد طبیعی دارند و سپس مهارت‌هایشان متوقف می‌شود یا آن‌ها را از دست می‌دهند. علائم اختلالات طیف اوتیسم عبارت‌اند از: 

•  حرکات تکراری ( تکان خوردن یا چرخیدن) 

•  اجتناب از تماس چشمی یا فیزیکی 

•  تأخیر در یادگیری صحبت کردن 

•  تکرار کلمات یا عبارات (اکولالی) 

•  آشفتگی به خاطر تغییرات کوچک 

لازم به ذکر است که این علائم ممکن است در کودکان بدون اوتیسم نیز اتفاق بیفتد. 

 

علائم هشداردهنده اولیه: سال اول 

اوتیسم

 

همه نوزادان بسیار اجتماعی هستند، بنابراین علائم اوتیسم را در چگونگی تعامل کودک با دنیای بیرون می‌توان شناسایی کرد. در این سن کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهای زیر را داشته باشد: 

•  با شنیدن صدای مادر برنمی‌گردد 

•  به شنیدن اسم خود واکنش نمی‌دهد 

•  به چشمان دیگران نگاه نمی‌کند 

•  غان و غون و اشارات کودکان یک ساله را ندارد 

•  به اشاره‌های دیگران لبخند یا واکنش نمی‌دهد 

کودکانی که اوتیسم ندارند نیز ممکن است این رفتارها را داشته باشند اما بهتر است در این مورد با پزشک صحبت کنید. 

 

علائم هشداردهنده اولیه: دو سالگی 

اوتیسم

 

علائم اوتیسم در سال دوم زندگی کودک محسوس تر می‌شوند. درحالی‌که کودکان دیگر اولین کلمات را به زبان می‌آورند و به چیزهایی که می‌خواهند اشاره می‌کنند، کودک مبتلا به اوتیسم منزوی می‌ماند. علائم اوتیسم در این سن عبارت‌اند از: 

•  در 16 ماهگی هیچ کلمه‌ای نمی‌گوید 

•  در 18 ماهگی بازی نمی‌کند 

•  در دو سالگی عبارات دو کلمه‌ای نمی‌گوید 

•  مهارت‌های زبانی‌اش کاهش می‌یابد 

•  در هنگامی که یک بزرگ‌تر به شیئی مانند هواپیمایی که بالای سرشان در حال پرواز است اشاره می‌کند ، هیچ علاقه‌ای نشان نمی‌دهد. 

 

علائم و نشانه‌های دیگر اوتیسم 

علائم اوتیسم

 

افراد مبتلا به اوتیسم گاهی اوقات ممکن است علائم فیزیکی مانند مشکلات گوارشی مثل یبوست و مشکلات خواب داشته باشند. این کودکان ممکن است در هماهنگی عضلات بزرگی که برای دویدن و بالا رفتن استفاده می‌شود، یا عضلات کوچک‌تر دست مشکل داشته باشند. در حدود یک سوم از افراد مبتلا به اوتیسم نیز دچار حمله (صرع) می‌شوند. 

 

تأثیر اوتیسم بر مغز 

اوتیسم

 

اوتیسم بخش‌هایی از مغز را که هیجانات، برقراری ارتباط، و حرکات بدن را کنترل می‌کند تحت تأثیر قرار می‌دهد. در سنین کودکی برخی کودکان مبتلا به اوتیسم مغز و سرشان بزرگی غیرمعمول دارد که ممکن است به علت مشکلات رشد مغز باشد.  ژن‌های ناهنجار که در خانواده به ارث می‌رسد با عملکرد ضعیف در برخی از بخش‌های مغز مرتبط است. محققان امیدوارند راهی پیدا کنند که اوتیسم را از طریق اسکن مغزی شناسایی کنند. 

 

غربالگری زودهنگام اوتیسم 

غربالگری اوتیسم

 

بسیاری از کودکان تا سنین مهدکودک یا حتی پیش‌دبستانی، بیماری اوتیسمشان تشخیص داده نمی‌شود و ممکن است از کمکی که در سال‌های اولیه بسیار مهم است و به آن نیاز دارند، محروم شوند. به همین علت دستور راهنمای غربالگری کودکان در سن 9 ماهگی انجام می‌شود تا تأخیر در مهارت‌های اساسی کودک شناسایی شود. چکاپ ویژه اختلال طیف اوتیسم در سنین زیر لازم است: 

- 18 ماهگی 

- 24 ماهگی 

- هر زمانی که لازم باشد، برای کودکانی که رفتارهای نگران‌کننده یا سابقه خانوادگی اوتیسم دارند 

 

تشخیص: مشکلات تکلم 

تشخیص اوتیسم

 

پزشک در چکاپهای منظم بررسی می‌کند کودک چگونه به صدا، لبخند، یا بیانات دیگر بدنی واکنش نشان می‌دهد. آیا غان و غون می‌کند؟ در صورت مشاهده مشکلات یا تأخیر در تکلم، با گفتار درمانگر صحبت کنید. یک آزمایش شنوایی نیز ممکن است لازم باشد. بیشتر کودکان مبتلا به اوتیسم در نهایت صحبت می‌کنند اما بسیار دیرتر از دیگران. به خصوص مکالمه ممکن است برایشان مشکل باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به شیوه روباتی یا یکنواخت صحبت کنند. 

 

تشخیص: ضعف در مهارت‌های اجتماعی 

تشخیص اوتیسم

 

اشکال در برقراری ارتباط با دیگران یکی از نشانه‌های مهم اختلال طیف اوتیسم است. یک روانشناس که آموزش ویژه در این زمینه دیده باشد می‌تواند به شناسایی زودهنگام مشکل کمک کند. کودک ممکن است از تماس چشمی با دیگران از جمله والدین خود، دوری کند. ممکن است به مدت طولانی به یک شی خیره شود و اطرافیان را نادیده بگیرد. ممکن است کودک مبتلا به اوتیسم از اشاره‌های بدنی و بیانات چهره‌ای برای برقراری ارتباط استفاده نکند. 

 

تشخیص: ارزیابی 

تشخیص اوتیسم

 

هیچ روش آزمایشگاهی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد، اما بررسی‌هایی برای رد مشکلات دیگر از جمله ضعف شنوایی، مشکلات گفتاری، مسمومیت سرب یا مشکلات رشدی که مرتبط با اوتیسم نیستند، انجام می‌شود. ممکن است لازم باشد والدین به مجموعه‌ای از سؤالات، که ابزار غربالگری خوانده می‌شوند، پاسخ دهند تا رفتار کودک و مهارت‌های ارتباطی او ارزیابی شود. دریافت درمان زودهنگام به خصوص پیش از سه سالگی می‌تواند در بهبود رشد کودک بسیار مفید باشد. 

 

سندرم اسپرگر 

اوتیسم

 

افراد مبتلا به سندرم اسپرگر هوش پایین یا مشکلات زبانی ندارند. در حقیقت ممکن است آن‌ها مهارت‌های کلامی پیشرفته داشته باشند، اما از نظر اجتماعی بسیار ضعیف هستند و در درک اشاره‌های غیرکلامی مانند بیانات چهره‌ای مشکل‌دارند. این افراد به شدت بر یک موضوع که به آن علاقه دارند تمرکز می‌کنند اما در دوست‌یابی یا ارتباط با دیگران مشکل‌دارند.  

 

درمان: برنامه‌های رفتاری 

درمان اوتیسم

 

درمان‌های رفتاری گسترده‌ای برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم استفاده می‌شود تا یاد بگیرند صحبت کنند، ارتباط برقرار کنند، از نظر جسمی رشد کنند، و با افراد دیگر برخورد موثر داشته باشند. این برنامه‌های گسترده قدم به قدم، که تحلیل رفتار کاربردی (Applied Behavior Analysis) خوانده می‌شود، واکنش‌های مثبت را تشویق کرده و رفتارهای منفی را نفی می‌کند. رویکرد دیگر به نام فلور تایم بر روی هیجانات و مهارت‌های اجتماعی کار می‌کند. برنامه TEACCH (مخفف انگلیسی عبارت درمان و آموزش كودكان اُتيستيك و ناتوانی‌های ارتباطي مرتبط با اين بيماري) از کارت‌های تصویری و اشاره‌های تصویری دیگر استفاده می‌کند. 

 

درمان: آموزش 

درمان اوتیسم

 

سیستم آموزش محلی ممکن است خدماتی برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم در یادگیری و رشد در اختیار آنان قرار دهد. این ممکن است شامل گفتاردرمانی و کاردرمانی باشد. مدارس باید برنامه آموزشی اختصاصی برای هر کودک داشته باشند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است با اقدامات زودهنگام یا خدمات گسترده مدرسه بهبود یابند.  اگر نگران کودک خود هستید از مدرسه حمایت کنید و از آن‌ها بخواهید برنامه آموزشی اختصاصی را انجام دهند. 

 

درمان: دارو

درمان اوتیسم

 

هیچ درمان دارویی برای خود اوتیسم وجود ندارد اما دارو ممکن است به برخی علائم کمک کند. داروهای ضد روان‌پریشی ممکن است برای مشکلات جدی رفتاری تجویز شوند. یک دارو از این دسته ریسپریدون (Risperdal) است که به تأیید سازمان نظارت بر غذا و داروی امریکا رسیده و به پرخاشگری، خود آسیب زنی، و بد خلقی‌های کودکان اوتیستی کمک می‌کند. اگر در این بیماری حمله نیز وجود دارد، داروی ضد تشنج (anti-convulsant) نیز می‌تواند مفید باشد. داروهایی که افسردگی را درمان می‌کنند، گاهی اوقات ممکن است تجویز شوند. باید به دقت بر پاسخ کودک به داروها نظارت شود. 

 

درمان: یکپارچه‌سازی حسی 

اوتیسم

 

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به صدا، لمس، طعم، نور، یا بو بسیار حساس باشند (مشابه وضعیتی به نام اختلال یکپارچگی حسی). مثلاً ممکن است با نورهای سوسو یا درخشان و یا زنگ مدرسه آشفته شوند. مطالعه کوچکی در این زمینه نشان داد که کمک به کودکان در تنظیم حس‌های مختلف منجر به عادات اوتیستی کمتر و رفتارهای بهتر می‌شود. 

 

اوتیسم و فناوری مفید 

اوتیسم

 

حتی کودکان غیرکلامی می‌توانند با ابزارهای جدید که برای تبدیل تصویر یا متن به واژه‌های گویا طراحی‌شده‌اند، صحبت کنند. این فناوری‌ها شامل ابزارهای در اندازه کوچک و جیبی و اپلیکیشنهای گوشی‌های هوشمند یا تبلت می‌شود. اوتیسم اسپیکس یک سازمان حمایتی است که فهرستی از منابع  کمک را برای خانواده‌ها تهیه می‌کند.   

 

اوتیسم و تغذیه 

اوتیسم

 

مشکلات گوارشی در کودکان مبتلا به اوتیسم شایع است و حدود سی درصد از آن‌ها ممکن است مواد غیرخوراکی مانند خاک یا کاغذ بخورند. برخی از والدین رژیم بدون گلوتن (ماده موجود در گندم) و کازئین (پروتئین شیر) را برای این کودکان در نظر می‌گیرند. تغییرات غذایی دیگر از جمله مکمل‌های ویتامین ب 6 و منیزیم نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. تا کنون شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهد برنامه غذایی خاصی موثر است. پزشک باید بر امتحان کردن برنامه‌های غذایی نظارت داشته باشد تا مطمئن شود فرد مواد مغذی کافی دریافت می‌کند.  

 

درمان‌های نامتعارف 

اوتیسم

 

اینترنت پر از درمان‌های غیرمعمول برای اوتیسم است که به والدین ناامید توصیه می‌شود. برای این که بدانید یک درمان موثر و بی‌خطر است یا نه ابتدا با پزشک کودکتان مشورت کنید. انجمن اوتیسم امریکا فهرست خوبی از سؤالاتی که والدین درباره درمان‌های جدید یا نامتعارف می‌توانند بپرسند، تهیه کرده است. برخی از این درمان‌ها ممکن است خطرناک باشند مانند کیلات درمانی ( نوعی دارو است که به حذف آهن‌های اضافه‌ی بدن می‌پردازد).  

 

چه چیزی موجب بیماری اوتیسم می‌شود؟ 

اوتیسم

 

دانشمندان هنوز علت دقیق اوتیسم را نمی‌دانند، اما از آنجایی که در خانواده‌ها منتقل می‌شود احتمالاً ژن در آن نقش دارد. برای روشن شدن این که آیا مواد شیمیایی محیط یا عفونت‌های پیش از تولد نیز ممکن است مسئول آن باشند، تحقیقات در حال انجام است. اوتیسم در بین افراد مبتلا به اختلالات ژنتیکی دیگر، مانند سندرم ایکس شکننده و توبروز اسکلروز، شایع‌تر است. مصرف اسید والپروئیک یا تالیدامید در حین بارداری خطر اختلال طیف اوتیسم در کودک را افزایش می‌دهد. 

 

واکسن‌ها موجب اوتیسم نمی‌شوند 

اوتیسم

 

با وجود مطالعات زیاد در مورد ارتباط بین واکسن و اوتیسم، هیچ ارتباطی دیده نشده  است. محققان از سال 1998 که یک گزارش انگلیسی نگرانی‌هایی را ایجاد کرد، واکسن سرخک، اوریون، و سرخجه را مورد بررسی‌های دقیق قرار داده‌اند. نگرانی‌های گزارش‌شده توسط نشریه پزشکی theLancet به علت فریبکاری و پایه علمی ضعیف تکذیب شد. تیمروسال (شکلی از جیوه) برای احتیاط در سال 2001 از واکسن‌های کودکان حذف شد اگر چه هیچ شواهدی تا کنون ارتباط آن با اوتیسم را نشان نداده بود. 

 

اوتیسم بین فرزندان خانواده 

اوتیسم

 

طبق مطالعه‌ای مشخص شد افرادی که یک کودک مبتلا به اوتیسم دارند، 19 درصد احتمال دارد که کودک دیگرشان نیز به آن مبتلا شود. اگر دو کودک به اوتیسم مبتلا باشند خطر آن برای کودک سوم بیشتر از این می‌شود. مطالعه‌ای بر روی دوقلوها نشان داد که وقتی یکی از پسرهای دوقلوی ناهمسان (دو تخمکی) اوتیسم داشته باشد، احتمال 31 درصد دارد که دیگری نیز مبتلا به اوتیسم باشد. وقتی پسری از دوقلوی همسان به اوتیسم مبتلا می‌شود 77 درصد احتمال دارد که هر دو پسر به این اختلال دچار باشند. 

 

انطباق در مدرسه 

اوتیسم

 

جایگاه کودک شما در مدرسه بستگی به نیازهای فردی‌اش دارد. ممکن است بتواند در مدرسه معمولی درس بخواند یا لازم باشد آموزش ویژه یا مدرسه ویژه‌ی یا حتی آموزش خانگی دریافت کند. 

 

زندگی با اوتیسم 

اوتیسم

 

افراد مبتلا به اوتیسم با کارکرد بالا یا سندرم اسپرگر، اغلب قادرند تحصیل‌کرده و شغلی برای خود داشته باشند. برخی از گروه‌های حمایتی از نیازهای اجتماعی و تحصیلی دانشجویان اوتیستی دانشگاه حمایت می‌کنند. برای افرادی که توانایی ذهنی متوسط تا پایین دارند (حدود 40 درصد از افراد مبتلا به اوتیسم) آموزش ویژه شغلی و خانه‌های گروهی می‌تواند به زندگی مستقل فرد کمک کند. 

 

مطالب دیگری که ممکن است بپسندید

نظر کاربران

    شما هم می توانید در مورد این مطلب نظر بدهید.

    کاربر گرامی، لطفاً توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظرات شما درباره ی این مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که سوالی در رابطه با این مطلب دارید یا نیازمند مشاوره هستید، فقط از طریق تماس تلفنی با بخش مشاوره اقدام نمایید.


    نام :
    ایمیل:
    متن مورد نظر:

    عضویت در خبرنامه wiki5040