در این مقاله با نحوه زندگی گرازهای دریایی آشنا خواهید شد.

مکان زندگی و نحوه تشخیص گراز دریایی

گراز دریایی سبیل دار با عاج‌های بلند خود، اغلب زمانی که به همراه صدها عدد گراز دریایی دیگر، بر روی یخ های قطب شمال دراز کشیده اند دیده می‌شود. این پستانداران دریایی اغلب حیواناتی اجتماعی هستند و مایلند صداهای بلند و خرناس مانند برای یکدیگر ایجاد نمایند. گراز های دریایی اکثراً در فصل جفت‌گیری پرخاشگر می‌شوند. آن‌ها با پوست صورتی و قهوه‌ای چین خورده، عاج‌های سفید، ریش‌های قهوه‌ای، باله‌های صاف و بدنی پر از چربی به راحتی قابل تشخیص هستند.

مشخصه گرازهای دریایی

گرازهای دریایی از عاج‌های بلندشان برای کارهای متفاوتی استفاده می‌کنند، که هر کدام  زندگی آن‌ها در قطب را مقداری راحت‌تر می کند. آن‌ها از عاج ها، جهت حمل بدن سنگینشان به بیرون از یخ‌ها و همچنین برای ایجاد حفره‌های تنفسی در زیر یخ استفاده می‌کنند. عاج، که در هر دو نوع نر و ماده وجود دارد، می‌تواند تا حدود 1متر رشد کند. در حقیقت عاج یک دندان نیش بزرگ است که در تمام طول عمر آنان رشد می‌کند. گراز های دریایی نر از عاج‌های خود برای محافظت از قلمرویشان استفاده نموده و همچنین در طول فصل جفت‌گیری به وسیله‌ی آن از ماده‌های خود مراقبت می‌کنند.

مشخصه‌های دیگر بدنی گراز های دریایی نیز به همین میزان مفید هستند. به دلیل اینکه حلزون صدف دار که غذای مورد علاقه‌ی آن‌هاست در اعماق تاریک اقیانوس یافت می‌شود، گراز دریایی از ریش‌های خیلی حساس خود برای کشف آن‌ها استفاده می‌کند. بدن چاق گراز دریایی، به او امکان زندگی در قطب را می‌دهد. گراز های دریایی قادرند ضربان قلب خود را برای تحمل آب های بسیار سرد قطبی کاهش دهند.

زیرگونه گرازهای دریایی

دو زیرگونه گراز های دریایی، از لحاظ جغرافیایی تقسیم‌بندی شده‌اند. گراز های دریایی اقیانوس اطلس از شمال شرقی کانادا تا گرینلند موجودند، درحالی‌که گراز های اقیانوس آرام، در دریاهای شمالی روسیه و آلاسکا زندگی کرده و به صورت فصلی از مناطق جنوبی زندگی خود در دریای برینگ _جایی که روی تکه‌های یخ در آب مشاهده می‌شوند _ به دریای Chukchi مهاجرت می‌کنند. ماده‌ها در طول مهاجرت بهاره به سمت شمال، فرزندان خود را به دنیا می‌آورند.

چرا گرازهای دریایی در حال انقراض هستند

در حال حاضر، تنها آمریکایی‌های بومی اجازه‌ی شکار گراز های دریایی را دارند، زیرا نسل آن‌ها به علت شکار زیاد در معرض خطر قرارگرفته بود. در قرن 18 و 19 عاج، چربی، پوست و گوشت شیرهای دریایی آنقدر مطلوب بود که نسل آن‌ها بر اثر شکار زیاد، در خلیج لورنس جنوبی و اطراف جزیره‌ی سیبل (Sable ) به طور کامل از بین رفت.