أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ [٨٠:٢]

از اینکه نابینایی به سراغ او آمده بود!

وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ [٨٠:٣]

تو چه می‌دانی شاید او پاکی و تقوا پیشه کند،

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَىٰ [٨٠:٤]

یا متذکّر گردد و این تذکّر به حال او مفید باشد!

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ [٨٠:٥]

امّا آن کس که توانگر است،

فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ [٨٠:٦]

تو به او روی می‌آوری،

وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ [٨٠:٧]

در حالی که اگر او خود را پاک نسازد، چیزی بر تو نیست!

وَأَمَّا مَن جَاءَكَ يَسْعَىٰ [٨٠:٨]

امّا کسی که به سراغ تو می‌آید و کوشش می‌کند،

وَهُوَ يَخْشَىٰ [٨٠:٩]

و از خدا ترسان است،

فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ [٨٠:١٠]

تو از او غافل می‌شوی!

كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ [٨٠:١١]

هرگز چنین نیست که آنها می‌پندارند؛ این (قرآن) تذکّر و یادآوری است،

فَمَن شَاءَ ذَكَرَهُ [٨٠:١٢]

و هر کس بخواهد از آن پند می‌گیرد!

فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ [٨٠:١٣]

در الواح پرارزشی ثبت است،

مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ [٨٠:١٤]

الواحی والاقدر و پاکیزه،

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ [٨٠:١٥]

به دست سفیرانی است‌

كِرَامٍ بَرَرَةٍ [٨٠:١٦]

والا مقام و فرمانبردار و نیکوکار!

قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ [٨٠:١٧]

مرگ بر این انسان، چقدر کافر و ناسپاس است!

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ [٨٠:١٨]

(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟!

مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ [٨٠:١٩]

او را از نطفه ناچیزی آفرید، سپس اندازه‌گیری کرد و موزون ساخت،

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ [٨٠:٢٠]

سپس راه را برای او آسان کرد،

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ [٨٠:٢١]

بعد او را میراند و در قبر پنهان نمود،

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَهُ [٨٠:٢٢]

سپس هرگاه بخواهد او را زنده می‌کند!

كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ [٨٠:٢٣]

چنین نیست که او می‌پندارد؛ او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است!

فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ [٨٠:٢٤]

انسان باید به غذای خویش (و آفرینش آن) بنگرد!

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا [٨٠:٢٥]

ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم،

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا [٨٠:٢٦]

سپس زمین را از هم شکافتیم،

فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا [٨٠:٢٧]

و در آن دانه‌های فراوانی رویاندیم،

وَعِنَبًا وَقَضْبًا [٨٠:٢٨]

و انگور و سبزی بسیار،

وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا [٨٠:٢٩]

و زیتون و نخل فراوان،

وَحَدَائِقَ غُلْبًا [٨٠:٣٠]

و باغهای پردرخت،

وَفَاكِهَةً وَأَبًّا [٨٠:٣١]

و میوه و چراگاه،

مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ [٨٠:٣٢]

تا وسیله‌ای برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان باشد!

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ [٨٠:٣٣]

هنگامی که آن صدای مهیب [= صیحه رستاخیز] بیاید، (کافران در اندوه عمیقی فرومی‌روند)!

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ [٨٠:٣٤]

در آن روز که انسان از برادر خود می‌گریزد،

وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ [٨٠:٣٥]

و از مادر و پدرش،

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ [٨٠:٣٦]

و زن و فرزندانش؛

لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ [٨٠:٣٧]

در آن روز هر کدام از آنها وضعی دارد که او را کاملاً به خود مشغول می‌سازد!

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ [٨٠:٣٨]

چهره‌هائی در آن روز گشاده و نورانی است،

ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ [٨٠:٣٩]

خندان و مسرور است؛

وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ [٨٠:٤٠]

و صورتهایی در آن روز غبارآلود است،

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ [٨٠:٤١]

و دود تاریکی آنها را پوشانده است،

أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ [٨٠:٤٢]

آنان همان کافران فاجرند!