وَلَيَالٍ عَشْرٍ [٨٩:٢]

و به شبهای دهگانه،

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ [٨٩:٣]

و به زوج و فرد،

وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ [٨٩:٤]

و به شب، هنگامی که (به سوی روشنایی روز) حرکت می‌کند سوگند (که پروردگارت در کمین ظالمان است)!

هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ [٨٩:٥]

آیا در آنچه گفته شد، سوگند مهمّی برای صاحبان خرد نیست؟!

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ [٨٩:٦]

آیا ندیدی پروردگارت با قوم «عاد» چه کرد؟!

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ [٨٩:٧]

و با آن شهر «اِرَم» باعظمت،

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ [٨٩:٨]

همان شهری که مانندش در شهرها آفریده نشده بود!

وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ [٨٩:٩]

و قوم «ثمود» که صخره‌های عظیم را از (کنار) درّه می‌بریدند (و از آن خانه و کاخ می‌ساختند)!

وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ [٨٩:١٠]

و فرعونی که قدرتمند و شکنجه‌گر بود،

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ [٨٩:١١]

همان اقوامی که در شهرها طغیان کردند،

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ [٨٩:١٢]

و فساد فراوان در آنها به بار آوردند؛

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ [٨٩:١٣]

به همین سبب خداوند تازیانه عذاب را بر آنان فرو ریخت!

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ [٨٩:١٤]

به یقین پروردگار تو در کمینگاه (ستمگران) است!

فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ [٨٩:١٥]

امّا انسان هنگامی که پروردگارش او را برای آزمایش، اکرام می‌کند و نعمت می‌بخشد (مغرور می‌شود و) می‌گوید: «پروردگارم مرا گرامی داشته است!»

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ [٨٩:١٦]

و امّا هنگامی که برای امتحان، روزیش را بر او تنگ می‌گیرد (مأیوس می‌شود و) می‌گوید: «پروردگارم مرا خوار کرده است!»

كَلَّا ۖ بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ [٨٩:١٧]

چنان نیست که شما می‌پندارید؛ شما یتیمان را گرامی نمی‌دارید،

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ [٨٩:١٨]

و یکدیگر را بر اطعام مستمندان تشویق نمی‌کنید،

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا [٨٩:١٩]

و میراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع کرده می‌خورید،

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا [٨٩:٢٠]

و مال و ثروت را بسیار دوست دارید (و بخاطر آن گناهان زیادی مرتکب می‌شوید)!

كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا [٨٩:٢١]

چنان نیست که آنها می‌پندارند! در آن هنگام که زمین سخت در هم کوبیده شود،

وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا [٨٩:٢٢]

و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند،

وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ [٨٩:٢٣]

و در آن روز جهنم را حاضر می‌کنند؛ (آری) در آن روز انسان متذکّر می‌شود؛ امّا این تذکّر چه سودی برای او دارد؟!

يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي [٨٩:٢٤]

می‌گوید: «ای کاش برای (این) زندگیم چیزی از پیش فرستاده بودم!»

فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ [٨٩:٢٥]

در آن روز هیچ کس همانند او [= خدا] عذاب نمی‌کند،

وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ [٨٩:٢٦]

و هیچ کس همچون او کسی را به بند نمی‌کشد!

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ [٨٩:٢٧]

تو ای روح آرام‌یافته!

ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً [٨٩:٢٨]

به سوی پروردگارت بازگرد در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود است،

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي [٨٩:٢٩]

پس در سلک بندگانم درآی،

وَادْخُلِي جَنَّتِي [٨٩:٣٠]

و در بهشتم وارد شو!