وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا [٩١:١]
به خورشید و گسترش نور آن سوگند،
|
|
|
|
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا [٩١:٢]
و به ماه هنگامی که بعد از آن درآید،
|
|
|
|
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا [٩١:٣]
و به روز هنگامی که صفحه زمین را روشن سازد،
|
|
|
|
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا [٩١:٤]
و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند،
|
|
|
|
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا [٩١:٥]
و قسم به آسمان و کسی که آسمان را بنا کرده،
|
|
|
|
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا [٩١:٦]
و به زمین و کسی که آن را گسترانیده،
|
|
|
|
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا [٩١:٧]
و قسم به جان آدمی و آن کس که آن را (آفریده و) منظّم ساخته،
|
|
|
|
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا [٩١:٨]
سپس فجور و تقوا (شرّ و خیرش) را به او الهام کرده است،
|
|
|
|
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا [٩١:٩]
که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده؛
|
|
|
|
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا [٩١:١٠]
و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است!
|
|
|
|
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا [٩١:١١]
قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند،
|
|
|
|
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا [٩١:١٢]
آنگاه که شقی‌ترین آنها بپاخاست،
|
|
|
|
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا [٩١:١٣]
و فرستاده الهی [= صالح] به آنان گفت: «ناقه خدا [= همان شتری که معجزه الهی بود] را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!»
|
|
|
|
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا [٩١:١٤]
ولی آنها او را تکذیب و ناقه را پی کردند (و به هلاکت رساندند)؛ از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد!
|
|
|
|
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا [٩١:١٥]
و او هرگز از فرجام این کار [= مجازات ستمگران] بیم ندارد!
|
|