اسکیت روی یخ، به حرکت بر روی یخ با استفاده از کفشهای خاص اسکیت اطلاق میشود. در این مقاله تاریخچه و اطلاعات دیگری از این ورزش برای شما گردآوری شده است. ...
اسکیت روی یخ میتواند به دلایل متفاوتی انجام شود، ازجمله تمرین، تفریح، سفر، و ورزشهای مختلف. اسکیت روی یخ هم در سالنهای خاص اسکیت روباز و سربسته، و هم در محیطهای طبیعی آبهای یخزده مانند دریاچه و رودخانهها انجام میشود.
مطالعات فدریکو فورمنتی از دانشگاه آکسفورد، احتمال میدهد که اولین اسکیت روی یخ بیش از 3000 سال پیش در جنوب فنلاند انجام میشده است. در ابتدا، اسکیتها تنها استخوانهای تیز و مسطحی بودند که به کف پا بسته میشدند. اسکیت سواران درواقع روی یخ اسکیتبازی نمیکردند، بلکه روی آن سر میخورند.
اسکیت سواری واقعی زمانی ظاهر شد که یک تیغهی فلزی با لبههای تیز مورداستفاده قرار گرفت. الآن اسکیتها بهجای سرخوردن روی یخ، به داخل آن فرومیرفتند. افزودن لبه به اسکیتهای روی یخ، در قرن 13 و 14 در هلند انجام گرفت. این اسکیتهای روی یخ از استیل ساختهشده بودند و در ته خود لبههایی تیزی داشتند که به حرکت آنها در یخ کمک میکرد. شکل اسکیتهای مدرن از آن زمان به همان شکل باقیمانده است.
اسکیت روی یخ، در قرن 17 میلادی توسط جیمز دوم که مدتی به هلند تبعیدشده بود، به انگلیس آورده شده است. زمانی که او به انگلیس بازگشت، این ورزش جدید به طبقه اشراقی بریتانیا معرفی شد و بهزودی تمام افراد از قشرها مختلف از آن لذت میبردند.
تا اواسط قرن 19، اسکیت روی یخ به یک تفریح مشهور در بین مردم متوسط و سطح بالای بریتانیا تبدیلشده بود، و تلاشهای اولیه برای ساخت میدان مصنوعی یخ، بین سالهای 1841 تا 1844 انجام گرفت. ازآنجاییکه فنّاوری نگهداری یخ طبیعی در آن زمان وجود نداشت، این میدانهای اولیه از یک جایگزین استفاده میکردند که شامل ترکیبی از گوشت خوک و نمک بود.
اسکیت روی یخ برای اولین بار، بر روی دریاچههای اسکاتلند و کانالهای هلند بهعنوان ورزش انجام میشد. در قرن 13 و 14 میلادی، چوب بهجای استخوان در تیغههای اسکیت مورداستفاده قرار گرفت و در سال 1572 اولین اسکیت آهنی ساخته شد. در این زمان برندگان مسابقات محلی برای شرکت در مسابقات بزرگ یا قهرمانی دعوت میشدند که در آن، اسکیت سواران برای جایزهی نقدی در مقابل هزاران نفر رقابت میکردند.
مسابقات قهرمانی اسکیت، به شکل ویلز اصلی و یا مسابقهی "آخرین مرد ایستاده" برگزار میشد. مسابقهدهندگان، که اغلب 16 یا 32 نفر بودند، بهنوبت رقابت میکردند و برندهی هر دور به مرحلهی بعد میرفت.
اولین کتاب آموزشی اسکیت روی یخ در سال 1772 در لندن منتشر شد. این کتاب صرفاً برای آقایان نوشتهشده بود، زیرا اغلب در اواخر قرن 18 زنان اسکیت روی یخ انجام نمیدادند. با چاپ این راهنما بود که اسکیت روی یخ، به دو رشتهی اصلی تقسیم شد، اسکیت سرعتی و اسکیت نمایشی.
پایهگذار اسکیت نمایشی مدرن به شکلی که ما امروزه میشناسم جکسون هاینز آمریکایی بود. او اولین فردی بود که برخلاف تمرکز بر روی دنبال کردن مسیرها بر روی یخ، باله و حرکات رقص را در اسکیت روی یخ باهم ترکیب کرد.
برای مدتی، شکل سفتوسخت و مقرراتی اسکیت روی یخ بریتانیا در آمریکا چیره بوده، و بر شکل هنریتر اسکیت هاینز غلبه داشت. در عوض هاینز تلاش کرد که ابداع خود در اسکیت روی یخ را در اروپا گسترش دهد، و در کشورهایی مانند سوئد و اتریش به موفقیت رسید. سبک او هم با همکاران آمریکایی و هم اسکیت سواران انگلیسی مخالف بود. این افراد مدافع سبک سختتر و قانونمندتری از اسکیت بودند.
هاینز همچنان بهاضافه کردن عناصر بیشتری از رقص به روتین خود ادامه داد و در زمستان 1868 جمعیتی را در وین شگفتزده کرد. بسیاری از مخاطبان از اینکه چگونه یک مرد عادی میتواند به این شکل روی یخ حرکت کند تعجب کرده بودند. اجرای هاینز سبب گشایش مدرسهی وین شد، و در آنها سبک هنری هاینز ادامه پیدا کرد.
موسسهی بینالمللی اسکیت، در سال 1892 بهعنوان اولین سازمان بینالمللی اسکیت در اسخِیفِنینگِن هلند تأسیس شد.
یک اسکیت میتواند روی یخ لیز بخورد، به این دلیل که مولکولهای یخ روی سطح نمیتواند بهدرستی با مولکولهای تودهی زیرین یخ متصل شوند، و بنابراین میتوانند همانند مولکولهای آب مایع حرکت آزاد داشته باشند. این مولکولها در یک حالت نیمه مایع باقیمانده و لغزش ایجاد میکنند.
برای مدت طولانی اعتقاد بر این بود که لیز بودن یخ به این دلیل است که فشار یک جسم در تماس با آن باعث ذوب شدن یکلایه نازک از آن میشود. فرضیه این بود که تیغهی اسکیت روی یخ، که بر روی یخ فشار وارد میکند ، یکلایهی نازک آن را ذوب کرده، و سطحی لغزنده بین یخ و تیغه ایجاد مینماید. این توضیح، که " ذوب یخ " نام داشت در قرن 19م ایجادشده بود.
بااینحال، این توضیح در مورد اسکیت روی یخ با دمای کمتر از منفی 3.5 درجه سانتیگراد صادق نبود، زیرا اسکیت سواران اغلب روی یخ با درجهی کمتر اسکیتبازی میکردند.
اسکیت سواری بهسختی یخ، طراحی کفش اسکیت، و مهارت و تجربهی اسکیت سوار بستگی دارد. درحالیکه آسیبهای جدی نادر هستند، اما تعدادی از اسکیت سواران مسیرهای کوتاه پس از افتادن و برخورد با حاشیه مسیر فلج شدهاند. در صورت عدم استفاده از کلاه ایمنی برای محافظت در برابر ضربات جدی به سر، افتادن میتواند کشنده باشد.
مشکل دوم و جدیتر اسکیت سواری در آبهای یخزده بیرون، شکسته شدن یخ و افتادن فرد به درون آب سرد است. مرگ ممکن است براثر شک، هیپوترمی یا غرق شدن اتفاق بیفتد. به علت شکسته شدن متناوب یخ، وزن اسکیت و ضخامت لباسهای زمستانی، و یا گیج شدن اسکیت سوار در زیر یخ، بیرون آمدن از آب و برگشت به سطح یخ اغلب برای اسکیت سواران مشکل و گاه غیرممکن خواهد بود. حتی ممکن است فرد سوراخی که از آن به درون آب افتاده است را پیدا نکند.
نظر کاربران
کاربر گرامی، لطفاً توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظرات شما درباره ی این مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که سوالی در رابطه با این مطلب دارید یا نیازمند مشاوره هستید، فقط از طریق تماس تلفنی با بخش مشاوره اقدام نمایید.