آشنایی با ادوارد جنر و خلاصه ای از زندگی نامه ی او. ...
ادوارد آنتونی جنر که با عنوان "پدر ایمونولوژی" هم شناخته میشود، یک دانشمند انگلیسی بود که به خاطر کشف واکسن آبله معروف شده است. این اولین واکسن موفقی بود که تا آن زمان تولید شده بود و هنوز هم تنها درمان پیشگیرانه موثر برای بیماری کشنده آبله باقی مانده است. این کشف یک موفقیت عظیم پزشکی بوده و زندگیهای بیشماری را نجات داده است. در سال 1980، سازمان بهداشت جهانی آبله را یک بیماری ریشه کن شده اعلام کرد.
ادوارد جنر در 17 مه 1749 در برکلی گلاسترشر انگلستان متولد شد. پدر او (که زمانی که ادوارد فقط پنج سال داشت فوت کرد) یک واعظ برای اهل محله بود. او آموزش خود را از هشت سالگی در چیپینگ سوبوری گلاسترشر به عنوان شاگرد دانیل لودلاو جراح دریافت کرد. در طول آموزش، یک اتفاق جالب افتاد که به کشف مشهور او در سالهای بعد منجر شد. او شنید که یک دختر میگوید که او ممکن نیست دیگر به بیماری مخوف آبله مبتلا شود، برای اینکه او قبلاً یکی دیگر از بیماریهای شناختهشده به عنوان ابله گاوی را گرفته است. این مسئله، میلی را در داخل جنینگ ایجاد کرد که بر روی این اطلاعات تحقیقاتی انجام دهد.
جنر در کودکی یک ناظر دقیق بود و در سال 1770، پس از به پایان رساندن تعلیمات خود، به بیمارستان سنت جورج در لندن رفت تا آناتومی و جراحی را زیر نظر جراح مشهور، جان هانتر، و دیگران بگذراند. پس از به پایان رساندن مطالعات خود، او به برکلی بازگشت تا یک کار پزشکی راهاندازی کند و تا زمان مرگ خود در آنجا ماند.
جنر و دیگران یک گروه پزشکی در رودبرو گلاسترشر ایجاد کردند تا مقالههایی با موضوعات پزشکی را مطالعه کرده و با هم غذا بخورند. او مقالاتی در زمینه آنژین هم منتشر کرد.
جنر در یک جامعه روستایی مشغول به کار بود که بسیاری از بیماران او کشاورز بودند و یا در مزارع با گاو کار میکردند. در قرن 18، آبله به عنوان کشندهترین و سرسختترین بیماری پاتوژن انسانی در نظر گرفته میشد. روش اصلی درمان با استفاده از روشی بود که برای یک فیزیولوژیست هلندی با نام یان اینگنهاو موفقیت به همراه آورده بود و در سال 1721 توسط خانم مری ورتلی مونتاگ که همسر سفیر بریتانیا در ترکیه بود، به انگلستان آورده شده بود. این روش به خوبی در کشورهای شرقی شناخته شده بود، و شامل خراش دادن رگ یک فرد سالم و فشار دادن مقدار کمی از مادهای که از جوش آبله یک فرد مبتلا به حمله خفیف گرفته شده بود بر روی زخم میشد. خطر این روش درمانی این بود که بیماران اغلب دچار بیماری کامل و نتایج مرگبار آن میشدند.
در سال 1788 موجی از آبله گلاسترشر را در نوردید و در طول این شیوع جنر مشاهده کرد که آن دسته از بیمارانش که با گاو کار میکردند و در تماس با بیماری بسیار خفیفتر ابله گاوی قرارگرفته بودند، هرگز مبتلا به آبله نشدند. جنر به راهی نیاز داشت که نشان بدهد که این نظریه در واقع کار میکند.
در سال 1796 جنر یک آزمایش بر روی یکی از بیماران خود را به نام جیمز فیپس انجام داد که یک پسر هشت ساله بود. پس از ایجاد دو برش در بازوی جیمز، جنر مقدار کمی چرک ابله گاوی به آنها وارد کرد. اگر چه واکنش پسر طبیعی بود و تب خفیفی را تجربه کرد، اما پس از چند روز به زودی سلامت خود را به دست آورد. وقتی چند هفته بعد جنر این واکسیناسیون را این بار با استفاده از ماده آبله تکرار کرد، پسر سالم ماند. به این شکل درمان واکسیناسیون جنر به وجود آمد که نام آن از نام پزشکی ابله گاوی که واکسینیا است گرفته شد.
در سال 1798 پس از انجام چندین آزمایش موفق دیگر، او یافتههای خود را منتشر کرد.
جنر در سال 1823، در یک وضعیت سکته ناقص پیدا شد، و قسمت راست بدنش از کار افتاده بود. او هیچگاه کاملاً بهبود پیدا نکرد، و در نهایت در 26 ژانویه سال 1823، در برکلی گلاسترشر انگلستان از یک سکته مغزی درگذشت.
نظر کاربران
کاربر گرامی، لطفاً توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظرات شما درباره ی این مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که سوالی در رابطه با این مطلب دارید یا نیازمند مشاوره هستید، فقط از طریق تماس تلفنی با بخش مشاوره اقدام نمایید.