آلباتروس | Albatross

خصوصیات آلباتروس

دیدن یک آلباتروس در حال پرواز می‌تواند یک منظره‌ی ویژه باشد. این حیوانات غول‌پیکر بزرگ‌ترین عرض بال را در میان پرندگان دارند (3.4 متر). آلباتروس بال سیاه در میان 24 گونه‌ی متفاوت آلباتروس یکی از بزرگ‌ترین‌هاست. آلباتروس از بال‌های قدرتمندش برای سوار شدن بر بادهای دریایی استفاده می‌کند و گاهی بدون استراحت ساعت‌ها بدون بال زدن روی موج ها سواری می کند. آن‌ها حتی روی آب دریا هم شناور می‌مانند، اگرچه که این کار خطر آسیب از جانب درندگان آبزی را برای آن‌ها دارد. مرغابی‌های دریایی مانند تعدادی دیگر از پرندگان دریایی از آب شور می‌نوشند.

زاد و ولد و نحوه و نگهداری از فرزندان

این پرندگان دارای عمر طولانی بوده که گاه تا 50 سال می‌رسد. آن‌ها به ندرت روی زمین دیده می‌شوند و فقط برای تولیدمثل کنار هم جمع می‌شوند. در این زمان در جزایر دوردست گروه‌هایی را تشکیل می‌دهند. هر زوج یک تخم گذاشته و به صورت نوبتی از آن مراقبت می‌کنند. جوجه‌های کوچک بسته به گونه‌ی آن‌ها پس از سه تا ده ماه پرواز را می‌آموزند، اما پس از 5 تا 10 سال، زمانی که به سن مناسب برای ازدواج رسیدند آشیانه را ترک می‌کنند. بعضی گونه‌ها برای تمام عمر با جفت خود زندگی می کنند.

نوع تغذیه آلباتروس

مرغابی دریایی اغلب از ماهی‌های مرکب و ماهی های کوچک تغذیه می‌کنند، اما برای دریانوردان نیز آشنا هستند، زیرا گاهی کشتی‌ها را به امید غذا خوردن از زباله آن‌ها دنبال می‌کنند. مرغابی‌های دریایی جایگاه مهمی در افسانه‌ها و موهومات دریایی دارند. به‌یادماندنی‌ترین آن‌ها اثری از ساموئل تیلور کولریج به نام " Rime of the ancient mariner" است.

دلایل انقراض آلباتروس

بعضی گونه‌های مرغابی دریایی برای پرهای زیبایشان که در کلاه زنان استفاده می‌شد، به شدت شکار می‌شدند. مرغابی دریایی لایسان برای شکارچیان دریاهای شمال بسیار مهم بوده اند. حفاری در زیست‌گاه‌های اسکیموها، استخوان آلباتروس را نشان داده است که نشان می‌دهد که این پرندگان بخش مهمی از رژیم غذایی مردم آن منطقه بوده است.