10 حقیقت جالب درباره میوه‌ها که نمی‌دانستید

تأثیر افزایش‌دهنده میل جنسی میوه دوریان

دوریان میوه‌ای از آسیای جنوب شرقی است که به دلیل بوی عجیب و غریبش مشهور است. بوی آن آن‌قدر زننده است که این میوه بسیاری از مکان‌های عمومی ممنوع شده است و به همراه داشتن آن ممکن است باعث شود از یک مکان بیرون رانده شوید. با این حال یک باور قدیمی وجود دارد که این میوه بدبو، افزایش‌دهنده قوی میل جنسی است، اگرچه این ویژگی آن کمتر شناخته شده است. 

در بین اهالی جاوه باور خاصی درباره دوریان - که به آن پادشاه میوه‌ها می‌گویند - وجود دارد مبنی براینکه خوردن دوریان باعث افزایش سریع و زیاد میل جنسی می‌شود.  گفته می‌شود خوردن گوشت نرم و لطیف دوریان تجربه‌ای لذت‌بخش است که با طعم قوی و پیچیده آن بیشتر نیز می‌شود. 

این باور زمانی شکل گرفت که مردم جفت‌گیری عاشقانه حیوانات پس از خوردن دوریان را مشاهده کردند و به نظر می‌رسد تا حدودی نیز درست است. دوریان حاوی مقادیر بالایی تریپتوفان است که بدن آن را به هورمون شادی، سروتونین، تبدیل می‌کند و با وجود آن، دل‌پذیرترین تجربه‌ها دل‌پذیرتر خواهند شد. هنگامی که محققان تصمیم به بررسی تأثیر دوریان بر موش‌ها گرفتند، متوجه شدند میل جنسی و باروری موش‌های نر که به مدت دو هفته از دوریان تغذیه می‌کردند، افزایش قابل‌توجهی داشته است.

موزها بیش از حد عالی هستند 

تنوع ژنتیکی کلیدی برای بقای یک گونه است. اما متأسفانه این چیزی است که موزها دیگر ندارند. درحالی‌که بیش از 300 گونه مختلف موز وجود دارد، تنها یک گونه است که بیش‌ترین میزان مصرف را در اروپا، کانادا و ایالات‌متحده دارد:  موز کاوندیش. خوشمزه است، مناسب است، و در سرتاسر جهان از هاوایی تا تایلند و آمریکای مرکزی پرورش داده می‌شود.

مشکل این است که تمامی موزهای کاوندیش، صرف‌نظر از اینکه در کجا برویند و متعلق به کدام منطقه باشند ، از نظر ژنتیکی کاملاً یکسان هستند.  این به معنی آسیب‌پذیری این گونه است . به دلیل این یکسان بودن، یک قارچ و یا بیماری می‌تواند تمامی موزهای این‌گونه‌ی پرطرفدار را از بین ببرد— و این موضوع  قبلاً یک‌بار اتفاق افتاده است.  موزِ گروس میشل یکی از محبوب‌ترین موزها در دنیا بود تا اینکه یک بیماری قارچی تقریباً تمامی درختان موز گروس میشل را نابود کرد و اقتصاد کشورهای تولیدکننده موز همانند هندوراس را ویران کرد.  میلیاردها دلار به سوی صنعت موز سرازیر شد تا جایگزینی برای موز گروس میشل پیدا شود .

علی‌رغم تمامی تلاش‌ها برای ایجاد یک گونه‌ی موز مقاوم تر و متنوع تر، موز کاوندیش نیز هنوز با همان خطر انقراضی که گونه‌های پیشین آن را از بین برد مواجه است.   قسمتی از مشکل این است که موزها با دانه تکثیر نمی‌شوند و مدت خیلی زیادی است که دانه‌ها به خاطر طعم و راحتی استفاده، با روش‌های اصلاح نژادی از میوه خارج‌شده‌اند . در عوض، موزها به طور وسیع گرده‌افشانی دستی می‌شوند و بوته‌های میوه‌دار، برای سال‌های طولانی مجدداً ساقه و شاخ و برگ می‌دهند و این وضعیت تنوع ژنتیکی محصول را محدود می‌کند.  خاستگاه موزها نیز مشکل‌ساز هستند: در واقع تمام موزهای امروزی، گونه‌های جهش‌یافته از تعداد انگشت‌شماری بوته (حدود 10 عدد) هستند که در اصل در قاره آفریقا کاشته شده ‌بودند .  

میوه‌ی بی‌عیب و نقص می‌تواند خیلی مهم باشد!

در ژاپن، مردم اغلب میوه را به عنوان هدیه به اعضای خانواده، دوستان، همکاران و شریکان تجاری خود می‌دهند. این کاری لوکس در نظر گرفته می‌شود و هرچه میوه‌ای که هدیه داده می‌شود بهتر باشد، هدیه نیز به‌یادماندنی تر خواهد بود.  پس خیلی شگفت‌انگیز نیست که مغازه‌ای با نام سنبیکیا (Senbikiya) در ژاپن وجود داشته باشد  که تنها در عالی‌ترین انواع  میوه‌ها تخصص دارد. میوه‌های این مغازه، نه تنها بدون لک و ضرب‌دیدگی به فروش می‌رسند، بلکه باید ظاهری بی‌نقص داشته باشند. بیشترشان آن‌قدر بزرگ و خوش رایحه هستند که در نظر افرادی که میوه‌هایی تا این حد عالی ندیده‌اند، مصنوعی جلوه می‌کنند.

یک جعبه 12 عددی توت‌فرنگی حدود 83 دلار و سه عدد خربزه حدود 419 دلار برایتان تمام می‌شود. شما فقط برای بی‌نقص بودن میوه‌ها پول نمی‌پردازید، بلکه برای کار بسیار زیادی که برای به ثمر رساندن چنین میوه‌ای انجام  شده است نیز پول می‌پردازید.  میوه‌های تولیدشده در ژاپن از میوه‌های وارداتی خواهان بیشتری دارند و صاحبان گلخانه‌ها 24 ساعتِ روز و 365 روزِ سال را کار می‌کنند تا مطمئن شوند گیاهانشان از بهترین بذر و روش کاشت تولید می‌شوند.  آن‌ها بدون خستگی کار می‌کنند تا مطمئن شوند تمام درختان مقدار مشخصی مواد مغذی دریافت می‌کنند  و دمای گلخانه‌هایشان یکسان باقی می‌ماند. گاهی اوقات، تمامی این زحمات صرف یک تاک یا درختی می‌شود که فقط یک نوع میوه می‌دهد. حتی بر روی بعضی از میوه‌ها،  کلاهک‌هایی قرار داده می‌شود  تا از آفتاب بیرون در امان باشند و رنگ خارجی یکدست و بی‌نقصی داشته باشند.

اغلب توت‌ها، توت نیستند

توت‌فرنگی، بلوبری، شاه‌توت  ، کرنبری، تمشت (توت جنگلی)-- خوراکی‌های زیادی نیستند که بتوان چنین آسان آن‌ها را تعریف کرد.  در نام همه آن‌ها کلمه "بری = توت" وجود دارد. اگرچه طبق تعریف گیاه‌شناسی، بسیاری از میوه‌هایی که آن‌ها را به عنوان "توت" در نظر می‌گیریم، در حقیقت توت نیستند. یک بری، میوه‌ای است که قسمت خارجی گوشتی و یک پوست بیرونی داشته باشد و با تمامیت  تخمدان گیاه تشکیل شده باشد. طبق این معنی، انگور، آواکادو، بادمجان، فلفل دلمه‌ای، گوجه، و حتی فلفل تند هم از لحاظ گیاه‌شناسی به عنوان بری دسته‌بندی می‌شوند. 

کرنبری، بلوبری و انگور فرنگی  به عنوان بری غیرواقعی شناخته می‌شوند، یعنی آن‌ها از تخمدان گیاهی ایجاد می‌شوند اما نه از تخمدان اصلی که باعث بشود به عنوان بری واقعی شناخته شوند. بخشی از این بری‌ها، از لوله‌ای که به تخمدان متصل است تشکیل می‌شوند  که باز باعث قرار نگرفتن آن‌ها در گروه بری‌های واقعی می‌شود. از نظر تخصصی، توت سیاه و تمشک آلوچه هستند، به این معنا که میوه‌های گوشتی با پوستی نازک‌اند که حاوی دانه‌هایی متعدد با پوششی سخت هستند.. توت‌فرنگی میوه‌ی کاذب نامیده می‌شود یعنی از ترکیب بافت‌های گیاهیِ تخمدانی و غیر تخمدانی به وجود می‌آید و بر روی پوستش ساختاری به نام بذر برهنه وجود دارد. 

پرتقال‌ها معمولاً نارنجی نیستند

ممکن است اسم رنگ نارنجی (Orange) در زبان انگلیسی، از میوه پرتقال (Orange) که به رنگ نارنجی است گرفته شده باشد، اما جالب است که بدانید پرتقال معمولاً نارنجی رنگ نیست. تا سال 1542 رنگی به عنوان نارنجی در زبان انگلیسی تعریف نشده بود تا آنکه نام آن از واژه‌هایی که قبلاً برای نام‌گذاری میوه پرتقال به کار برده می‌شد، به وجود آمد. شکل اولیه این رنگ، کلمه عربی نارنج  و کلمه پارسی نارنگ بود که هردو از کلمه‌ی نارانگا (naranga) در زبان سانسکریت گرفته‌شده بودند. 

با این حال خیلی عجیب است که اغلب پرتقال‌هایی که از کشور استوایی بومی خود می‌آیند، اصلاً نارنجی نیستند. در کشورهای گرمسیر وقتی پرتقال‌ها وقتی رسیده و بالغ هستند، پوستشان مقدار فراوانی سبزینه دارد که باعث سبز رنگ شدنشان می‌شود. در مناطق سردتر، سبزینه به وسیله هوای سرد از بین می رود و همانند برگ‌های درختانی که برگ‌هایشان می‌ریزد، رنگ نارنجی داخل آن نمایان می‌شود. در حقیقت پرتقال‌های سبز رسیده هستند و آن‌هایی که به رنگ نارنجی هستند، دارند دوران پس از رسیده بودنشان را می‌گذرانند. بسیاری از افراد فکر می‌کنند که میوه سبز کال هستند، بنابراین برخی میوه‌ها به صورت غیرطبیعی و از طریق انجماد سریع و استفاده از گاز اتیلن سبز زدایی  می‌شوند تا پوست آن‌ها به رنگ نارنجی دربیاید.

میوه‌ای که شیطان را فریب داد

زغال‌اخته میوه‌ی درختی زینتی است که بسیار شبیه به سیاه توسه است، و یکی از قدیمی‌ترین میوه‌ها با یک تاریخچه طولانی‌ای است.  در متون یونانی، رومی و پارسی، وقتی به کلمه گیلاس اشاره می‌شود، منظور این میوه است . این میوه  که خیلی شیرین و یا ترش ‌مزه است، معمولاً به جای آنکه مانند گونه‌های دیگر گیلاس به تنهایی خورده شود، برای تهیه شربت، مربا، ژله و شیرینی‌ها استفاده می‌شود. زغال‌اخته در روسیه، آسیا و امپراتوری روم شرقی پرطرفدار بوده است.

این میوه قسمتی از یک افسانه ترکی درباره شیطان نیز هست. بر اساس این داستان، هنگامی که شیطان برای نخستین بار به ترکیه آمد، مشاهده کرد که درختان زغال‌اخته اولین درختانی هستند که در بهار پوشیده از شکوفه می‌شوند. او با خودش فکر کرد که چون ابتدا این درخت شکوفه میزند، حتماً قبل از درختان دیگر نیز میوه می‌دهد. او زیر درخت نشست و منتظر ماند، درحالی‌که درختان اطراف او شکوفه زدند و میوه دادند. زمانی که فهمید درخت زغال‌اخته آخرین درختی است که آخر تابستان میوه می‌دهد، بسیار عصبانی شد. از آن زمان، درخت زغال‌اخته، Seytan alditan agaci یا درختی که شیطان را فریفت، نامیده می‌شود.

هندوانه از قدیم منبع آب بوده است

درحالی‌که امروزه ما هندوانه را اغلب به عنوان خوراکی خوشمزه‌ای برای یک روز تابستانی داغ در نظر می‌گیریم، آن‌ها در ابتدا به دلیل استفاده‌ای کاملاً کاربردی کشت می شده‌اند.  برخی از منابع اولیه درباره کاشت هندوانه را می‌توان در هیروگلیف‌های مصری یافت که قدمتشان به بیش از 5000 سال پیش می‌رسد. در فرهنگ‌های آفریقایی، هندی و مدیترانه‌ای نیز مدارکی درباره هندوانه وجود دارد. این  دیوید لیوینگستون بود که هنگام کشف زمین‌های هندوانه وحشی در آفریقا، خاستگاه هندوانه را مشخص کرد.

هندوانه در مناطق خشک بارور می‌شود و از دیرباز علاوه بر اینکه بخش سالمی از وعده غذایی بوده است، هدف بسیار مهم تری داشته است. حدود 92% از هندوانه را آب تشکیل می‌دهد و از دیرباز در بسیاری از مناطق خشک آفریقا، حیوانات و انسان از این میوه به عنوان منبع آب استفاده می کرده‌اند. حتی شواهدی نیز موجود است که سیاحان آن را به عنوان بطری آب طبیعی همراه خود داشته‌اند. یکی دیگر از مزایای هندوانه این است که هیچ قسمتی از این میوه به هدر نمی رود و می‌توان تمام میوه را خورد. گذشته از گوشت آبدار آن، دانه‌هایش را می‌توان بو داد و حتی پوست آن را به نگهدارنده تبدیل کرد. در برخی مناطق آن را به صورت ترشی در شیشه‌های سرکه و یا آب و نمک نگهداری می‌کنند. 

مادر درباره‌ی سیب درست می‌گفت

همه‌ی ما این مطلب را شنیده‌ایم که خوردن روزانه یک سیب مار را از دکتر بی‌نیاز می‌کند. در حقیقت ما آن‌قدر این عبارت‌ را شنیده‌ایم که احتمالاً خیلی راحت آن را به عنوان یکی از داستان‌های زنان خانه‌دار که برای قرن‌های متوالی گفته شده است فرض می‌کنیم.  با این حال شواهد علمی بسیاری برای اثبات این گفته وجود دارد، و خوردن روزانه سیب فواید بسیاری برای سلامتی شما دارد که حتی مادران نیز آن‌ها را نمی‌دانستند. 

تحقیقی در دانشگاه فلوریدا نشان داده است که خوردن یک مشت سیب خشک‌شده، طی مدت شش ماه تأثیر بسزایی در کاهش کلسترول بد دارد، و همین تحقیق رابطه‌ای بین سیب و کاهش وزن را نشان داد. همه ما می‌دانیم که سیب سرشار از مواد مفیدی همچون ویتامین C است اما این در درازمدت به چه معناست؟. تحقیقات بلندمدت نشان‌دهنده‌ی این مطلب است  که در افرادی که سیب می‌خورند، احتمال سکته مغزی کمتر است، آن‌ها عملکرد تنفسی بهتری دارند، و نگهداری وزن مناسب برایشان آسان تر است. سیب احتمال ابتلا به برخی سرطان‌ها را به نصف کاهش می‌دهد، عملکرد مغز و بافت سلولی را بهبود می‌بخشد، از پیشرفت زوال عقل و بیماری‌های مرتبط با آن جلوگیری می‌کند، و احتمال پیشرفت دیابت را کاهش می‌دهد. 

گاهی اوقات ما به خاطر میوه‌های جدید و بورس بازار،  سیب‌های معمولی را نادیده می‌گیریم، اما تاریخچه سیب نشان می‌دهد که فواید آن برای سلامتی، از قرن‌های خیلی گذشته شناخته شده بود.  بقایای سیب‌ها در بناهای ماقبل تاریخ با قدمت 6500 سال قبل از میلاد یافت شده است و ما هنوز می‌توانیم برخی از گونه‌های سیب که پیشینیانمان از خوردنشان لذت می برده‌اند را بچشیم.  

شامپانزه‌ها هم برای میوه‌های ممنوعه ارزش قائل‌اند 

محققان دانشگاه استرلینگ اسکاتلند عادات رفتاری شامپانزه‌های جنگل را در زمان معاشقه بررسی کردند و دریافتند که وقتی یک میمون نر برای میمون ماده میوه می‌آورد، تأثیر بسیار زیادی بر او می‌گذارد. 

اگرچه همه میوه‌ها این تأثیر را ندارند، و بیش‌ترین توجه به میوه‌ای می‌شود که از باغ‌های اطراف انسان‌ها دزدیده شده باشد. این تحقیق رفتار شامپانزه‌هایی که خارج از روستایی در جمهوری گینه زندگی می‌کردند را تحت مطالعه قرار داد. میمون‌های نر با ترس و لرز به شهر می‌رفتند و میوه‌ی پاپایا می‌دزدیدند و برای دوست ماده خود می‌آورند. نتیجه آن افزایش تمایل به تمیز کردن و معاشقه از طرف شامپانزه ماده بود.

محققان بر این باورند که برای شامپانزه‌های ماده، فقط میوه اهمیت ندارد، بلکه رفتار سرکش شامپانزه نر نیز مهم است. اگرچه آن‌ها هیچ‌گاه از سوی همسایگان انسان خود که دوستدار شامپانزه‌ها هستند، در معرض خطر نبوده‌اند.  وقتی شامپانزه‌های نر در جنگل غذا می‌یافتند، احتمال آن کم بود که بازگردند و آن را به عنوان پیشکش به شامپانزه ماده دلخواهشان بدهند، اما میوه‌های دزدیده‌شده ارزش خیلی زیادی داشتند.  درحالی‌که میوه پاپایا بیش از میوه‌های دیگر هدیه داده می‌شد، اما آن‌ها به آناناس و پرتقال نیز تمایل نشان می‌دادند.

تاریخچه داستانی  میوه گوارانا

اگر به لیست مواد تشکیل‌دهنده نوشیدنی‌های انرژی زا نگاهی بیندازید، احتمال دارد که گوارانا را به عنوان یکی از مواد اصلی ببینید. امروزه همه جا آن را می‌بینیم و اکثر ما بدون اینکه خیلی به آن فکر کنیم، آن را می‌نوشیم. اما این میوه تاریخچه‌ای طولانی و داستانی افسانه‌ای دارد.

بر طبق افسانه، این میوه که ظاهری منحصربه‌فرد و غیرعادی دارد، از چشم یک جسدِ کشته‌شده روییده است. نیاز نیست خیلی فکر کنید تا متوجه شوید این ایده از کجا نشأت گرفته است، زیرا این میوه شبیه به کره چشمی باز، گرد، سرخ و ورم کرده است. احتمالاً شنیده‌اید که گوارانا افزایش‌دهنده میل جنسی است و به صورت نوشیدنی همراه با مواد دیگری همچون مغزها و تخم پرندگان مصرف می‌شود، اما این در حقیقت کاربردی تازه برای گوارانا است که به تازگی در نوشیدنی‌های انرژی زا استفاده می‌شود. مبلغان اروپایی در برزیل قرن هفدهم، استفاده مردم بومی از گوارانا را ثبت کرده‌اند و گفته‌اند که نه تنها به آن‌ها انرژی می‌داد،  بلکه به آن‌ها اجازه می‌داد بدون احساس گرسنگی، چندین روز بدون غذا دوام بیاورند . این میوه تبدیل به یک کالای بازرگانی مستعمره‌ای شد که گفته می‌شد از بدن در برابر امراض محافظت می‌کرد، اما مشخص شده بود که مصرف خیلی زیاد آن باعث بی‌خوابی می‌شود.

احتمال داده می‌شود که کافئین موجود در گوارانا با کافئین موجود در قهوه متفاوت باشد . گوارانا حاوی ترکیبات شیمیایی به نام تانن است که گفته می‌شود تأثیر بیشتر و طولانی تری از کافئین موجود در منابع دیگر دارد. در طی قرون متوالی،  دانه‌های گوارانا طی پروسه‌ای طولانی با دست پودر و یا دود داده می‌شدند. نوشیدن گوارانایی که به درستی تهیه شده باشد، ممکن است یکی از بخش‌های اصلی میهمانی‌ها و مراسم رسمی باشد، که در آن‌ها  افراد به ترتیب از یک کاسه کدوی قلیانی می‌نوشند، که این خیلی با سر کشیدن نوشیدنی‌های انرژی زا که امروزه در تمام دنیا انجام می‌شود متفاوت است.